SP actie tegen armoede

SP-jubileumactie voor Voedselbank

In het kader van het 40-jarig bestaan van de SP als politieke partij, zowel landelijk alsook in Eindhoven, is een actie bedacht. In deze moeilijke economische tijden met een toenemende armoede en meer mensen die gebruik maken van schuldhulpverlening moeten we vooral de meest kwetsbare groep, de kinderen helpen.

Vandaar dat bedacht is om chocoladeletters in te zamelen en die rond Sinterklastijd te bezorgen bij Voedselbank Eindhoven aan de Kanaaldijk-Noord. Ze kunnen dan verdeeld worden over de voedselpakketten van die week. Natuurlijk werd uitdrukkelijk gevraagd om alleen de letters S en P in te leveren en dat staat niet alleen voor Sint en Piet.
In twee weken tijd is het gelukt om ruim 400 letters in te zamelen. Dat is ruim voldoende voor het huidige totale aantal van 375 wekelijkse gezinskratten, waar ongeveer 700 personen een aantal dagen van kunnen eten. De overblijvende letters kunnen extra gestopt worden in de kratten voor grote gezinnen met 5 of 6 personen.

Woensdagmiddag 5 december hebben een aantal SP-leden onder leiding van afdelingsvoorzitter Anke van Hest de letters persoonlijk overhandigd aan Voedselbank.

De algemeen coördinator Govert Dalm nam ze in ontvangst en bedankte de SP voor deze welkome actie. Het is bekend dat de voedselbanken in Nederland steeds meer moeite hebben om voldoende vers en afwisselend voedsel te krijgen van fabrikanten en detailhandel.

Een chocoladeletter is niet alleen een leuke surprise en iets extra’s, maar vooral ook voedzaam.

Een kort gedicht bracht de boodschap helder over:

De S en P staan voor de mens
ze geven uiting aan Sint’s wens:
een eerlijk land met fair bestuur
en dat is nooit te duur!

Studio 040 was daarbij ook aanwezig om het vast te leggen wat een leuk filmpje heeft opgeleverd. http://www.youtube.com/watch?v=GU2z44YT5w4&list=UUNj9tTUekWNq_5jUGnRQRdg&index=3

Socialistische Geschiedenis

"Het Rijke Rooie Leven" van Ronald van Raak
Een boekbespreking

Dit in 2006 door uitgeverij Aspekt uitgegeven boekje beschrijft meerdere verhalen over het socialisme in Nederland. De korte verhalen zijn ondergebracht in 20 hoofdstukjes. Eruit springend zijn de artikelen over de socialistische politici Ferdinand Domela Nieuwenhuis en Henk Sneevliet, de wethouders Floor Wibaut en Monne de Miranda alsook Willem Drees (de latere minister-president) en de activisten Dirk de Vroome en Remi Poppe en kunstenaars Albert Hahn en Joris Ivens.

Behalve deze persoonlijke verhalen komen ook uitgebreid de Kraak- en Provobeweging aan bod waar ook het politiek activisme van de SP op gestoeld is.

Deze stukjes politieke geschiedenis maken duidelijk dat het socialisme al vanaf begin vorige eeuw vooral buitenparlementair actief is geweest en vanaf de naoorlogse jaren daarnaast ook steeds meer binnen het politieke bestel.

Op gemeentelijk en lokaal niveau zijn meerdere successen te vieren, zelfs in tijden dat er op landelijk niveau rechtse regeringen aan de macht waren. Zo hebben de SDAP-wethouders Wibaut (periode 1914-1931) en ook de Miranda (periode 1919-1939) vele sociale projecten bedacht en gerealiseerd om in de crisisjaren werkgelegenheid te creëren. De aanleg van het Amsterdamse Bos en arbeiderswijken (zoals Spaarndammerbuurt) in de stijl van de Amsterdamse School zijn hiervan schoolvoorbeelden. De Miranda bouwde ook de Amsterdamse tuindorpen in Watergraafsmeer, Nieuwendam en Buiksloterham. Het zijn ruim opgezette wijken met veel laagbouw en groen voor de nieuwe arbeidsmigranten. De Miranda (nazaat van Spaans-Portugese Joden) werd echter in 1942 door de Duitsers opgepakt en stierf korte tijd later in kamp Amersfoort.

Voor ons is het bijna niet meer voor te stellen dat deze mensen twee decennia lang als wethouder actief waren. Met de huidige politieke instabiliteit is het meestal maximaal vier jaar. Dit zogenaamde wethouders-socialisme zou nog veel meer navolging moeten krijgen. Socialisten hebben bewezen goede bestuurders te zijn en ook politieke verantwoordelijkheid te kunnen dragen.

Zeer uitgebreid komt ook staatsman Willem Drees (eerst als wethouder in Den Haag (1919-1933), daarna als kamerlid en later als minister-president van 1948-1958) aan bod die we nu kennen als belangrijke pleitbezorger van sociale zekerheid voor zieken en ouderen. Vanwege zijn rol als beschermer van de zwakkeren werd hij ook geëerd met de titel “Vader des Vaderlands”. Zijn sobere politiek (hij was zelf geheelonthouder en lid van de vereniging van geheelonthouders) paste prima bij de naoorlogse jaren van wederopbouw.Hij voerde de Noodwet Ouderdomsvoorziening (1947) en Algemene Ouderdomswet (AOW uit 1956) in. Een liberale politicus zei ooit van Drees: ”Als je hem opensnijdt dat zal blijken dat hij zo rood is als een kreeft”. Een mooier compliment kan een sociaal-democraat niet krijgen lijkt me.

Omstreden is Drees wel om zijn politieke vergissing inzake de onafhankelijkheid van Nederlands-Indië. Zelfs tot tweemaal toe besloot hij tot militair ingrijpen.
Drees was tot op hoge leeftijd een fervente verdediger van het gedachtengoed van Karl Marx, maar geloofde niet in een weg via revoluties. Hij geloofde juist in de parlementaire democratie van de geleidelijkheid aangevuld met een sterke arbeidersvereniging en actieve vakbonden.

Intrigerend is ook het levensportret van vermaard politiek filmer en overtuigd communist Joris Ivens die vele politieke documentaires heeft gemaakt zoals over de Spaanse burgeroorlog (The Spanish Earth 1937), maar later ook in Nederlands-Indië (Indonesia Calling 1946), Cuba (Pueblo Armado 1961), Vietnam (Le Ciel, la Terre 1965) en China . Deze films zijn wereldberoemd en vanwege zijn werk werd hij zelfs samen met Ernest Hemmingway uitgenodigd op het Witte Huis door president Roosevelt. In Nederland was hij lang omstreden en pas in 1989 kreeg hij een koninklijke onderscheiding toen hij al ruim 90 jaar was.

Het boekje besteedt ook veel aandacht aan eerdere pogingen om een linkse politieke samenwerking zoals Keerpunt 72 te realiseren en gaat ook uitgebreid in op de regering onder leiding van PvdA-er Joop den Uyl die door van Raak zeer geprezen wordt, terwijl het kabinet onder leiding van Wim Kok juist verguisd wordt. Kok “ontdeed de PvdA van de ideologische (socialistische) veren”. De meest recente linkse samenwerking werd opgezet met PvdA en GL onder de Titel "Een Ander NL".

Nog onbekend was voor mij de activist Dirk de Vroome, waar de SP later als eerbetoon de Rooie Reusprijs voor heeft bedacht vanaf 1996. De Rooie Reuzen was een groep activisten die actief waren in jaren zeventig van vorige eeuw in Noord-Brabant en Limburg en ludieke acties uitvoerden zoals tegen de stationering van kernkaretten op de militaire vliegbasis Volkel. Hij begon ook meerdere rechtszaken en betrad (zonder echte juridische kennis) de rechtszaal in een rode toga ten teken van zijn meer politieke strijd. Vroome richtte in Sittard een sociaal adviesbureau op, een soort van hulpdienst waarvan hij de spil was. Hij nam het op voor woonwagenbewoners en seizoenarbeiders. Hij had humor en was een meester in vermommingen. Zo slaagde hij erin om verkleed als vier-sterren generaal een burgemeester een hondenpenning op te spelden, terwijl de persoon in kwestie dacht dat het een hoge onderscheiding was.

Veel meer algemeen bekend zijn de vele milieuacties van SP-politici Remi Poppe (milieudetective genoemd) en Jan Marijnissen tegen bedrijven als Dyosinth, Organon en Bergoss. Ook hun steun voor asbestslachtoffers (werknemers bij Eternit) en strijd voor schadevergoedingen samen met SP-advocaat Jan de Wit. De krachten werden later gebundeld in het SP-milieu-alarmteam.

Mij persoonlijk heeft vooral ook het hoofdstukje "Rode Moraal" aangesproken waarin uiteengezet wordt dat socialisten en christenen belangrijke uitgangspunten met elkaar delen. De solidariteit als beginselprincipe bij de socialisten komt overeen met de naastenliefde van de christenen. Beiden hebben ook allebei fundamentele kritiek op het kapitalisme en liberalisme en zouden daarom gemakkelijk samen moeten kunnen optrekken in politiek activisme. De katholieke kerk heeft zich in het verleden ook ontfermd over zieken en zwakkeren zoals de socialisten dat via de politiek en sociale wetgeving ook willen realiseren. Ze zijn natuurlijke bondgenoten al benadrukken het CDA en de Christen Unie momenteel vooral de vele verschillen. Van Raak constateert dan ook dat binnen de rijen van de SP-politici de verhouding gelovig versus niet-gelovig fifty/fifty bedraagt. Christenen maar ook moslims sluiten zich daarom ook aan bij de Socialistische Partij vanwege hun morele uitgangspunten, al liggen ethische kwestie zoals euthanasie en abortus natuurlijk gevoelig.

Ronald van Raak heeft als filosoof en historicus met dit lezenswaardige boekje weer een stuk socialistische geschiedenis toegankelijk gemaakt.

Coalitievorming

Sociaal of Liberaal!?

In de verkiezingen wordt deze vraag graag gesteld door Roemer in de hoop dat de kiezer na ruim een decennium liberaal beleid nu de knop omzet en duidelijk kiest voor een sociaal beleid.
De crisis is namelijk niet veroorzaakt door de burger maar door de bankensector in combinatie met een niet gereguleerde financiële markt. Hoe dat in de VS is gegaan hebben we afgelopen zondagavond kunnen zien na het programma Zomergasten in de film “Inside Job”.
De financiële problemen hoeven dus niet afgewenteld te worden op de burger en zeker niet op de meest kwetsbare groepen (lage inkomens en ouderen).
Het Centraal Planbureau (CPB) heeft de verkiezingsprogramma’s doorgerekend en daaruit blijkt dat alleen bij het SP-programma de koopkracht van deze groepen echt verbeterd met 3 procent en nemen de eigen bijdragen in de zorg het meest af en wordt er geïnvesteerd in cultuur.
Daarnaast blijft het overheidshuishoudboekje redelijk op orde. De SP investeert ook direct in de economie en creëert daarmee ook werkgelegenheid. Onder deze omstandigheden een prima beleidsprogramma waar “Links zich de vingers bij af kan likken”.

Dat verklaart mogelijk ook de huidige populariteit van de SP die samen met de VVD duidelijk aan kop liggen in de peilingen op ruime afstand gevolgd door een aantal middelgrote partijen.
Ruim twee jaar geleden leek de SP onder Agnes Kant aan het afkalven en bleef steken op zo’n 15 zetels in de Tweede Kamer. Door de komst van Emile Roemer is het tij gekeerd.

(foto www.Nujij.nl)

Zo heeft ook de coffeeshopbranche onverwachts massaal partij gekozen voor de SP. Alleen de SP zou de VVD kunnen stoppen en voorkomen dat de wietpas in heel Nederland wordt ingevoerd. De SP is ook voor legalisering van softdrugs.

Toch blijkt er een bijna even grote groep burgers te zijn die kiest voor een verder liberaal programma zoals dat van de VVD en dat zorgt voor een groot dilemma.
Hoezeer Rutte (VVD) dus roept dat hij niet onder een socialistische premier wil regeren of dat de overheidsfinanciën bij de SP niet in goede handen zouden zijn, toch zijn sociaal en liberaal tot elkaar veroordeeld. De VVD sluit samenwerking met de SP in een regering echter niet uit, zoals ze dat nu wel gedaan hebben met de PVV van Geert Wilders. De twee of drie grootste partijen die democratisch gekozen zijn moeten de burger echter serieus nemen en gezamenlijk toch proberen een regering te vormen ondanks de verschillen. Het landsbelang gaat boven het partijbelang.

Democratisch Tekort.

Door veel politieke wetenschappers is vaak gewezen op dit probleem in het democratische stelsel.
Je kunt je voorkeur uitbrengen voor een politieke partij of een persoon maar in Nederland zullen meerdere partijen altijd moeten samenwerken omdat er geen partij een voldoende zeteloverwicht heeft. Na intensief onderhandelen komt er dan meestal een regeerakkoord uit, afgesloten door een meerderheidscoalitie(meestal), dat alle plannen en voornemens met cijfers en doelstellingen gedetailleerd heeft “dichtgetimmerd”. Voor de Tweede Kamer en de oppositie valt er daarna weinig meer te veranderen. Dat zou anders moeten omdat juist de Tweede Kamer eigenlijk de macht zou moeten hebben. Misschien biedt een regeringscoalitie tussen SP, PvdA en VVD daarvoor nieuwe mogelijkheden.
Een dichtgetimmerd akkoord lijkt onwaarschijnlijk, gezien de grote politieke verschillen tussen de beleidsvoornemens van links en rechts.

Hoe onwaarschijnlijk een samenwerking tussen SP en VVD dat volgens allerlei deskundigen ook is, toch blijkt het in de praktijk al gerealiseerd te zijn op gemeentelijk en provinciaal niveau.
Roemer was SP-wethouder in Boxmeer en zat in een coalitie met de VVD. In de provinciale Staten van Noord-Brabant zit ook een college met SP en VVD. Het kan dus wel degelijk.
Zelfs oud VVD-leider Wiegel en een VVD senator hebben aangegeven dat er met de SP best te regeren valt. Men spreekt zelfs van een betrouwbare partner.

Er moet dan wel een soort van hoofdlijnenakkoord komen, waarin de taak- of rolverdeling tussen de partijen wel duidelijk moet worden:
- Wie is verantwoordelijk voor welke portefeuille en krijgt welk ministerie? Zo lijkt het logisch dat bijvoorbeeld de SP het ministerie van Sociale Zaken krijgen en de VVD dat van Economische Zaken.
- Per beleidsterrein zullen wel doelstellingen moeten worden afgesproken (groeien of krimpen de komende 4 jaar).
-Sommige beleidsterreinen kunnen gemeenschappelijk geleid worden zoals Algemene Zaken of Buitenlandse Zaken waarbij ministers en staatssecretarissen onderling verdeeld worden.
Bij alle andere zaken en wetsvoorstellen moet er gewoon een Kamermeerderheid gevonden worden en is een open discussie belangrijk en zijn gelegenheidscoalities noodzakelijk . Een goede zaak.
Compromissen sluiten is onvermijdelijk maar het moet niet zo zijn dat politieke visies compleet verwateren of tegen elkaar worden weggestreept. Dat zou de grootste teleurstelling voor de kiezer zijn. Laat partijen zich juist profileren op de verschillende beleidsterreinen en zo het vertrouwen verdienen van de burger.

SP, PvdA en VVD in één regering !

Het kan over Links (regeren) !




Volgens de peilingen van verschillende onderzoeksbureaus maakt de SP kans om bij de landelijke Tweede Kamerverkiezingen van 12 september aanstaande de grootste politieke partij van Nederland te worden, waarschijnlijk direct op de voet gevolgd door VVD en PVV.
Als de SP inderdaad de grootste wordt, dan krijgt fractieleider Roemer de kans om als eerste te proberen een meerderheidsregering te vormen. In de media worden nu al allerlei voorspellingen gedaan dat een linkse regering geen haalbare kaart is. Dat zou inderdaad het geval zijn als je alleen kijkt naar de “ linkse” partijen zoals SP, PvdA, Groen Links en eventueel D’66 ,die samen inderdaad geen meerderheid zullen gaan halen in de Tweede Kamer.
Gelukkig geldt dat ook voor meer coalities. Zo zullen de partijen (VVD, CDA, D’66, Gr.Links, Christen Unie) van het lenteakkoord samen ook maar 68 zetels halen (peiling Maurice de Hond 3 juni 2012). Paars Plus haalt ook maar 68 zetels. De Balkenende coalitie van VVD, PvdA en CDA haalt ook nog maar 61 zetels. Het mislukken van het kabinet Rutte (VVD, CDA en PVV) heeft vooral het CDA schade opgeleverd en zetels gekost. Samen hebben ze ook nog maar 64 zetels.
Er zijn nu veel partijen die het regeren met de PVV zeker niet meer zullen gaan proberen. De SP en PvdA hebben dat al duidelijk aangegeven.

Welke mogelijkheden zijn er dan voor een linkse coalitie?
De enige kansrijke combinatie is een coalitie van SP, VVD en PvdA. Samen hebben zij op dit moment nog maar 75 zetels (peiling de Hond 3 juni), maar dat kan nog groeien. Voor een duidelijke meerderheid is er nu nog een 4e partij nodig zoals Groen Links of Christen Unie die beide 6 zetels zouden kunnen halen. Een driepartijen coalitie heeft de voorkeur. De combinatie van SP en PvdA samen met VVD is bijzonder namelijk links, sociaal én liberaal. Voor veel politici en analytici is een dergelijke regering onwaarschijnlijk en onrealistisch . Toch is in de praktijk gebleken bv in het Gemeentebestuur van Boxmeer en nu ook in het provinciaal bestuur van Noord Brabant dat de VVD en de SP een werkbare en betrouwbare coalitie kunnen vormen. Oud VVD-coryfee Wiegel heeft als formateur aan de wieg gestaan van de coalitie van het provinciebestuur in Noord-Brabant.
Hij heeft zich al positief uitgelaten over de SP als een partij die klaar is voor regeringsdeelname.

Het zou een goede zaak zijn als de SP de grootste partij wordt en het initiatief mag nemen. Eerder heeft de VVD en daarvoor (decennialang) het CDA die kans gehad. Dat biedt mogelijkheden om een goede rolverdeling vooraf uit te werken en daarmee de twee andere partijen te overtuigen.
Een samenwerking met de PvdA onder leiding van de huidige partijleider Diederik Samsom is het meest gewenst. Nooit eerder in de geschiedenis van beide partijen zijn er zoveel overeenkomsten en onderlinge politieke affiniteiten dan nu. In 2006 hebben Balkenende (CDA) en Bos (PvdA) de SP nog buiten de regering weten te houden ondanks de enorme verkiezingsoverwinning van 9 naar 25 Kamerzetels. Dat zal geen 2e keer gaan gebeuren als de SP met een duidelijke visie de onderhandelingen ingaat.
Een aansprekende visie maar ook een slimme taak- en rolverdeling tussen de drie (of eventueel ) vier partijen is essentieel. De VVD heeft in haar verkiezingsprogramma al jaren staan dat zij voor een kleinere( lees goedkopere) overheid zijn, die minder bureaucratie oplevert voor de burger en het bedrijfsleven. Een kleinere overheid is voor de SP geen doel op zich, maar in haar verkiezingsprogramma geeft de partij wel aan dat zij voor terugdringing van marktwerking en bureaucratie is. Zij willen daarom de verantwoordelijkheden en de bevoegdheden teruggeven aan de professionals (medici, leerkrachten, politie en rechters). Dat heet tegenwoordig meer zelforganisatie. De SP is dus ook voor het terugdringen van overheidsinmenging en bureaucratie in de sectoren onderwijs, gezondheidszorg, wetenschap en Kunst & Cultuur. Raar genoeg gaan de idealen van sociaal en liberaal van SP, PvdA en VVD dus toch samen.
Geert Wilders had in zijn eerdere verkiezingsprogramma staan dat het hele ministerie van Onderwijs wel opgeheven mocht worden. Een radicale gedachte maar een veel kleiner ministerie zou inderdaad wenselijk zijn niet alleen vanuit budgettaire maar vooral vanuit inhoudelijke overwegingen . Het onderwijsveld heeft enorm veel last van de bureaucratie uit Zoetermeer en de onzinnige verantwoording die gevraagd wordt. Daar kan inderdaad flink in gesnoeid worden. Een beleid waar SP. PvdA en VVD zeker gezamenlijk achter staan.
Hetzelfde geldt voor Sociale Zaken. Wanneer er een nieuwe financiële regeling zou komen zoals een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedere volwassene, dan heb je alle uitkeringsinstanties en veel sociale regelingen niet meer nodig . Die betutteling en ongewenste regelzucht kan flink aangepakt worden. Het ministerie van Economische Zaken zou ook flink kleiner en efficiënter moeten. Allemaal kansen voor een nieuwe regering SP. VVD en PvdA.

Een ideale verdeling van het aantal ministeries zou zijn SP(4), VVD(4) en PvdA (3).
De grootste partij mag de premier aanwijzen en krijgt het ministerie van Algemene zaken.
De SP/PvdA zouden onderling met name de portefeuilles Financiën, Sociale Zaken & Werkgelegenheid, Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Economische Zaken, Landbouw en Innovatie, Infrastructuur & Milieu en Onderwijs,Cultuur & Wetenschap moeten verdelen.
De VVD zou eventueel geschikt zijn voor Buitenlandse Zaken, Defensie, Binnenlandse Zaken, Veiligheid & Justitie.
Uiteraard moet er natuurlijk flink gesleuteld en onderhandeld worden over een mogelijk regeerakkoord waarbij vooral de financiële kaders duidelijk moeten zijn. Naast bezuinigingen, lastenverhoging moet er vooral ook ruimte zijn voor groei en investeringen.

Emile Roemer heeft op het laatste congres al aangegeven dat hij alleen zal gaan regeren als de inkomensverschillen niet groter worden en als de armoede onder kinderen aangepakt wordt . Verder moet ook marktwerking in de zorg en de publieke sector niet groter worden. De VVD zal op een aantal van deze punten bereid moeten zijn compromissen te sluiten. Het gaat niet meer zozeer om links of rechts of progressief of conservatief in de politiek. Die begrippen zijn achterhaald.
In het SP- beginselprogramma “Heel de mens” wordt uitgegaan van de drie kernwaarden: menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Ze lijken op de kernwaarden van de Franse revolutie al ontbreekt duidelijk de vrijheid. Toch is ook de vrijheid voor de SP van groot belang, maar niet op een neoliberale manier zoals de VVD dat uitdraagt van individualisme en “ieder voor zich”. Het belang van de fundamentele vrijheden voor de mens zoals ook in de grondwet (opgesteld door liberaal Thorbecke) is vastgelegd wordt ook door de SP gedragen. Vrijheid van godsdienst, seksuele geaardheid, vereniging en ook meningsuiting worden door de SP principieel gesteund. Dat is ook liberaal. Het is daarom juist bijzonder dat de partij-filosoof Ronald van Raak nu net een boek heeft uitgegeven “Op zoek naar vrijheid”!

Eindhoven niet alleen de slimste maar ook de sociaalste

Nieuwjaarsreceptie Stichting Voedselbank Eindhoven eo

Vrijdagmiddag 20 januari vond de feestelijke receptie plaats van de Voedselbank Eindhoven. De groep van 300 genodigden bestond naast de ruim 120 vrijwilligers uit sponsoren, leveranciers van voedsel en leden van het comité van aanbeveling. Daarnaast ook gemeenteraadsleden, waaronder ook de SP, Ouderenpartij, PvdA en Groen Links.
De gemeentelijke politici waren uitgenodigd om speciaal aan hen uitleg en verantwoording af te leggen over de activiteiten en ontwikkeling van de Voedselbank, die financiële steun krijgt van de gemeente Eindhoven. Het afgelopen jaar bedroeg de subsidie € 40.000 waarvan meer dan de helft weer aan dezelfde gemeente afgedragen wordt als huurvergoeding voor het pand.




















Dat het geld goed besteedt wordt maakte voorzitter van het bestuur Pieter Tankink duidelijk in zijn toespraak. Inmiddels worden wekelijks zo’n 450 pakketten verspreid op 6 uitdeelpunten in verschillende wijken van Eindhoven. Dat is voor zo’n 1000 mensen genoeg eten voor 3 à 4 dagen.
De laatste tijd melden zich wekelijks zo’n 15 a 20 nieuwe cliënten aan en de verwachting is vanwege de bezuinigingen van de overheid en de economische crisis dat het er in de toekomst nog meer zullen worden. Mensen komen alleen tijdelijk voor voedselhulp in aanmerking als hun netto besteedbaar inkomen minder bedraagt dan € 175 per maand, oftewel zoals burgemeester Rob van Gijzel het later zei dat is minder dan € 6 per dag! De Voedselbank werkt ook nauw samen met bureau Sociaal Raadslieden zodat cliënten geholpen worden om uit deze armoedesituatie te komen.
De Voedselbank Eindhoven bestaat sinds 2004 en heeft zich enorm ontwikkeld. Inmiddels beschikt de organisatie over grote koel- en vriesruimten waar duizenden kilo’s voedsel bewaard kunnen worden.
Daarnaast heeft de Voedselbank de beschikking over een Vrachtwagen met koelinstallatie, zodat voedsel ook gekoeld getransporteerd kan worden.
Ondanks het grote aantal vrijwilligers(incl. bestuur en coördinatoren) is de organisatie als zeer professioneel te beschouwen. Ze voldoen aan alle eisen die de Voedsel- en Warenautoriteit stelt, alsook aan de zware eisen van de voedselindustrie zelf zoals HACCP-normen voor voedselhygiëne.
Logistiek is het distributiecentrum goed georganiseerd. Op twee dagen wordt het voedsel verdeeld over kratten die daarna naar de verdeelcentra gaan of naar de lokale voedselbanken.
Het distributiecentrum aan de Kanaaldijk–Noord levert ook aan omringende gemeenten waar een voedselbank is.
Het voedsel is afkomstig van leveranciers en groothandel dat anders vernietigd zou moeten worden omdat het overtollig is. Daarnaast gaat het om partijen die afgekeurd zijn vanwege een verkeerde verpakking of beschadigde verpakkingen. Nooit wordt er echter voedsel uitgedeeld dat over de uiterste houdbaarheidsdatum is. De voedselbankorganisatie kan nog verder groeien en ook een grotere stroom cliënten aan, zei Peter Tankink aan het einde van zijn verhaal.

Daarna nam Rob van Gijzel het woord waarin hij zei onder de indruk te zijn van het functioneren van de Voedselbank. Door politici wordt er vaker gezegd dat Voedselbanken niet nodig zouden moeten zijn. Dat ze er toch zijn dankzij particulier initiatief is een grote steun voor de cliënten die kennelijk in grote armoede verkeren. Daarom steunt de Gemeente Eindhoven de lokale Voedselbank en zo beloofde van Gijzel zal dat ook in de toekomst blijven doen. Ondanks de bezuinigingen wil het college van B&W de voedselbank structureel blijven steunen. Eindhoven moet “niet allleen de slimste maar vooral ook de sociaalste regio zijn” zo benadrukte van Gijzel. Het is hartverwarmend dat het hele college het belang ervan inziet om de meest kwetsbaren in onze samenleving te steunen.












Als laatste overhandigde van Gijzel de sleutels van de nieuwe bestelbus (incl. koel-vriesruimte en een laadklep die beschikbaar is gesteld dankzij subsidies van sponsoren zoals het Coöperatiefonds van de Rabobank en anderen.

Armoede en Daklozen in Eindhoven

Politiek Café weSP over armoede en daklozen.

Donderdagavond 19 januari stroomde het kleine zaaltje in Grand Café Usine langzaam vol met belangstellenden. Hans Horsten was weer de gespreksleider en introduceerde als eerste Hugo en Piet van Rooij van stichting (Z)Onderdak.
Beide heren staan in Eindhoven beter bekend als Sjors en Sjimmie. Zij waren jarenlang de drijvende krachten en DJ’s van discotheek Hollywood. Nog steeds verzorgen zij als duo gezellige discoshows met het publiek in de hoofdrol.

Stichting (Z)Onderdak trekt zich het lot aan van daklozen en deelt overlevingspakketten uit. Zij beschouwen zichzelf als een Eerste Hulp. Daarnaast brengen ze daklozen in beeld zodat deze groep ook een gezicht krijgt en de lokale politiek en bevolking kennis kan nemen van deze vaak verwaarloosde groep mensen. Op de website staan al meerdere filmpjes. Het aanwezige publiek krijgt ook een filmpje te zien dat door de broers gemaakt is. Op de vraag van Hans Horsten waarom zij als muzikale entertainers deze overstap gemaakt hebben vertelt Hugo dat zij uit de tijd van Hollywood twee Engelse jongens kenden. Jaren later ontmoetten ze een van deze jongens (Gary) weer, maar nu was hij dakloos en verwaarloosd. Een ander voorbeeld ging over een man die zijn vrouw en kinderen verloor en daardoor helemaal doordraaide en aan de drank geraakte. Zo verloor hij ook zijn baan en werd dakloze. Meer van dergelijke verhalen zijn ook te lezen in het boek “Van miljonair tot krantenjongen” uit 2008 van Sander de Kramer.
De boodschap was duidelijk. Het kan iedereen overkomen door een ongelukkige samenloop van omstandigheden en daarom moeten wij deze groep medemensen helpen.

Er wordt gelukkig veel zorg geboden aan deze groep zwervers maar vooral de nazorg zou nog veel beter moeten. Daar schort het nu vaak aan. Na een half jaar durend afkickprogramma of na een gevangenisstraf komen ze toch weer op straat en dan is er geen begeleiding meer. Dan is de kans groot dat ze weer terugvallen in oude gewoontes. Door de strengere regels krijgen daklozen ook heel vaak bekeuringen van de politie die ze echter toch niet kunnen betalen. Uiteindelijk moeten ze dan de gevangenis is, wat voor deze groep helemaal niet zo erg is omdat ze dan wel onderdak hebben en voedsel krijgen.

Dankzij een motie van de SP in december 2011 heeft de gemeenteraad het besluit genomen dat deze winter de nachtopvang open moet blijven zodat geen dakloze in de buitenlucht hoeft te slapen. Iedereen, ook mensen van buiten Eindhoven wordt toegelaten. Dat heeft gewerkt volgens Piet van Rooij want de afgelopen weken hoeven zij gelukkig geen slaapzakken meer uit te delen. Eerst was men bang dat dit een aanzuigende werking zou hebben en meer daklozen (en Oost Europeanen zonder vaste verblijfplaats) naar Eindhoven zou trekken die dan gebruik maken van deze goedkope overnachtingsmogelijkheid.
Uit recente cijfers blijkt dat er maar een tiental nieuwe mensen bijgekomen zijn. Dus heeft de gemeentecommissie deze week besloten het besluit de hele winter te handhaven, zo vertelde SP-fractievoorzitter Bianca van Kaathoven.
Hans Horsten vroeg hoe groot de groep daklozen in Eindhoven is, maar daar kwam geen antwoord op. Er is geen betrouwbaar registratiesysteem. Alleen de organisaties voor nachtopvang zoals Neos en Novadic-Kentron kennen het aantal mensen dat gebruik maakt van de faciliteiten, maar dat is zeker niet de hele groep.

Daarna kwam Pieter Tankink, voorzitter van het bestuur van de Voedselbank Eindhoven aan het woord. Hij vertelde dat het momenteel “booming business” is. Wekelijks zijn er 15 tot 20 nieuwe aanmeldingen van cliënten en dat zullen er het komende jaar waarschijnlijk alleen nog maar meer worden.
Opvallend is ook de grote groep jongeren onder de 35 jaar, die momenteel cliënt zijn bij de Voedselbank. Tankink constateerde dat de huidige jonge generatie kennelijk niet geleerd heeft om met geld om te gaan en daardoor al vroeg te maken krijgt met schuldhulpverlening. Hij had zich ook zeer geërgerd aan een uitspraak van premier Rutte die kort geleden nog beweerde dat echte armoede in Nederland niet bestaat.
Hij komt kennelijk niet meer onder het volk. Armoede komt niet alleen in de categorie bijstandsgerechtigden voor, maar ook bij mensen die werken.

De Voedselbankorganisatie bestaat in Eindhoven al sinds 2004 en is uitgegroeid tot een professioneel distributiecentrum met ruim 120 vrijwilligers en zes uitdeelpunten in verschillende wijken van Eindhoven. Daarnaast vervult het een regiofunctie voor de omliggende gemeenten met een lokale voedselbank. De Voedselbank heeft al een aantal jaren subsidie ontvangen van de Gemeente Eindhoven. In 2010 zo’n € 40.000,- waarvan meer dan de helft weer aan de gemeente afgedragen wordt als huur voor het beschikbaar gestelde bedrijfspand aan de Kanaaldijk-Noord.
Wekelijks worden er zo’n 450 voedselpakketten uitgedeeld waarvan zo’n 1000 mensen drie a vier dagen per week kunnen eten.

Hierna ging men onderling met elkaar in gesprek over de vraag hoe armoede en de problematiek van de daklozen aangepakt moeten worden. Vrijwel iedereen was het erover eens dat de lokale overheid maar ook de verschillende maatschappelijke organisaties te versnipperd en te verkokerd werken. Het ontbreekt aan een coördinatorrol of een eindverantwoordelijke die voor algehele afstemming zorgt, zo stelde Bianca van Kaathoven. Zij werkt zelf ook in de gehandicaptenzorg en ziet daar hetzelfde gebeuren.
Daarna kreeg het publiek de gelegenheid om vragen te stellen en maakte daar ook volop gebruik van. Na het inhoudelijke deel was er de gezellige Nieuwjaarsborrel en was er nog genoeg te bespreken.

Het kan Anders!

Zaterdagmiddag (14-01-2012)zijn we met twee bestuursleden en een gemeenteraadslid
naar Nijmegen gereden voor de presentatie van een gemeenschappelijke linkse oproep om de crisis duidelijk anders aan te pakken dan het huidige kabinet. Deze oproep van PvdA, SP en Groen Links heeft men “een ander NL” genoemd. Symbolisch gezien is er natuurlijk geen betere plek dan “de Vereeniging” in de oude “Karl Marx stad”.
In een bomvolle zaal met vele honderden mensen stelde gastvrouw Astrid Joosten de drie aanwezige fractievoorzitters Job Cohen, Jolanda Sap en Emile Roemer meteen allerlei vragen over het programma en de samenwerking. De partijen willen juist nu in de economie investeren in plaats van bezuinigen. De overheid moet juist nu infrastructurele projecten en duurzame energieprojecten opstarten zodat er meer werkgelegenheid ontstaat.
Na een toelichting werden ze opgeroepen om de gemeenschappelijke oproep te bekrachtigen door het zetten van hun handtekening op het grote doek. Jolanda Sap deed dat ook rechtsboven, Job Cohen in het midden en Emile Roemer natuurlijk aan de linkerzijde. Dit werd met luid applaus door de zaal ontvangen.


Daarna volgde een muzikale onderbreking verzorgd door de Rappergroep Bl3nder met een hoog decibelgehalte. Vervolgens kwam columnist Pieter Hilhorst aan het woord, die een pleidooi hield om zelf actief te worden en onze democratie weer op te eisen. De democratie handelt wel namens ons maar vooral ook buiten ons om. We hebben een nieuw sociaal contract nodig waarbij de democratie weer ván het volk, dóór het volk en vóór het volk is. De overheid wordt nu vaak ervaren als afstandelijk en bureaucratisch en de instellingen van de overheid maken mensen machteloos. Hilhorst gaf als positief voorbeeld het Broodfonds, waarbij zzp’ers bij ziekte een uitkering krijgen van hun collega’s.

Hierna hield Emile Roemer zijn nieuwjaarstoespraak. Emile benadrukte dat de linkse samenwerking niet vandaag pas begon. Bij meerdere acties en manifestaties de laatste tijd zijn de linkse partijen al gezamenlijk opgetrokken om een vuist te maken tegen het huidige kabinet.

De drie fractievoorzitters zijn ook net terug van een kort bezoek aan de provincie Kunduz in Afghanistan om zich ter plekke te laten informeren over de politiemissie.
Nu zien we dat juist de rechtse partijen in korte tijd veel afbreken aan sociale voorzieningen en regelingen waar bijna 100 jaar door linkse partijen voor is gestreden. Dat moet gaan veranderen en daar is een linkse samenwerking hard voor nodig. Samen moeten we een vuist maken voor een socialer beleid. Roemer haalde ook de drie leiders van de schoonmakers-stakingsactie op het podium om ze te bevragen over het verloop van de acties. Ron Meyer (FNV-bondgenoten) was strijdlustig en gelooft in een goede afloop want de eisen zijn realistisch. Hij riep de fractieleiders op om eens te proberen een toilet schoon te maken in 90 seconden. Dat is namelijk de huidige norm.
Aanstaande donderdag volgt een nieuwe schoonmakers-actie in Rotterdam getiteld “Mars voor respect”. Roemer heeft meteen aangegeven hierbij ook aanwezig te zullen zijn.

Vervolgens zorgde Nathalie Baartman voor een luchtige sketch. Haar twentse accent zorgde voor een humoristische toon maar de voorbeelden hadden een duidelijke boodschap. Ze eindigde met een column over de zwarte prins, verwijzend naar het bekende verhaal van Le Petit Prince. De zwarte prins bleek de jonge asielzoeker Mauro te zijn, die van het huidige kabinet terug moest naar Angola. Voorlopig mag hij nog blijven met een studievisum. Mauro vroeg politici om hun hart te laten spreken!


Jolanda Sap deed in haar nieuwjaarstoespraak ook een oproep aan het publiek om de petitie te tekenen die momenteel op Internet staat en al 97.000 ondertekenaars heeft. De petitie roept de regering op om het beleid te wijzigen zodat jongeren die al langer in Nederland verblijven gaan vallen onder een pardonregeling (zie http://www.kinderpardon.nu/petitie.php ).
Sap was hoopvol omdat er meer signalen zijn dat het huidige kabinet snel zou kunnen vallen. Zij memoreerde ook de regeringswisseling in Denemarken. Daar heeft een linkse meerderheid de regering na 10 jaar overgenomen van rechtse partijen met gedoogsteun van een populistische partij.
Daarnaast nodigde Sap D’66 en Christen Unie uit om zich ook aan te sluiten bij deze linkse oproep.
Ze sloot af met een oproep voor een socialer en groener Nederland.

Daarna volgde nog een betoog van wetenschapsjournalist Govert Schilling , die zich afvroeg waar het massale protest blijft van de bevolking tegen de huidige economische en mondiale crisis.
Zanger/gitarist Jan Rot zorgde voor een muzikaal intermezzo. Hij bracht een speciale aubade aan Jolanda Sap en vertolkte een Nederlandse versie van het bekende liedje “This land is your Land”van Woody Guthrie, dat luidkeels werd meegezongen door de aanwezigen.

Als laatste kwam Job Cohen met zijn toespraak die, weliswaar afgelezen van papier, indruk maakte in de opsommingen en vergelijkingen. Het kan anders in deze crisis en dat is slechts een kwestie van de juiste keuzes. Het gaat juist nu om “werk, werk en werk”! Daarnaast uiteraard goede zorg en onderwijs, zeker voor de allerzwaksten.
Aan het publiek heeft het niet gelegen, want die ondersteunde de boodschap met luid applaus.
Moge het aanwezige enthousiasme nog lang naklinken en tot veranderingen leiden in de politiek.
Op naar een linkse samenwerking en hopelijk regering.

Een ander Europa en een andere economie.

Europa en de Crisis: een boekbespreking

In de reeks “Europa in de praktijk” zijn recentelijk weer een aantal publicaties verschenen waaronder deze kleine, eenvoudig geschreven brochure van veertig bladzijden. De reeks is betaald met geld uit het Europafonds en is bedoeld om maatschappelijke organisaties de kans te geven de burgers te informeren over Europa. Slechts 2% van het budget komt terecht bij organisaties die kritisch staan tegenover Europa en daaraan hebben we deze reeks te danken.

Deze brochure is samengesteld door het IIRE en comité Ander Europa.

Het IIRE (voluit International Institute for Research and Education) is een onderzoeksinstituut voor activisten en onderzoekers uit de hele wereld. Zij organiseren ook cursussen, seminars en discussiebijeenkomsten. Dit instituut werd in 1981 opgericht door de marxistische econoom Ernest Mandel en heeft zijn hoofdvestiging in Amsterdam en sinds kort ook vestigingen in Manilla en Islamabad.

Het marxistische gedachtegoed kun je ook een beetje proeven in de publicatie door het veelvuldig gebruik van het woord kapitalistische economie. In wetenschappelijke literatuur en in de moderne media gebruikt men eerder termen als neoliberalisme, deregulering van het financiële systeem of globalisering als verklaringen voor de crisis. Deze begrippen komen ook hier en daar in de brochure terug.

De oorzaak voor de huidige crisis is volgens het boekje de kapitalistische economie zo kunnen we lezen op blz 7. Dit (kapitalistische) systeem dat streeft naar groei en winst leidt tegelijkertijd tot instabiliteit met conjunctuurcycli als gevolg en daarnaast uitputting van natuurlijke hulpbronnen en vernietiging van het milieu .

Zij pleiten dan ook voor een economisch systeem dat zou moeten draaien om duurzaamheid in plaats van winst en het voorzien in elementaire behoeften. Met deze aanbeveling ben ik het volledig eens al is de boosdoener niet het winst maken op zich, want dat hoort automatisch bij ondernemen.

De oorzaken zijn veel complexer en laat zich eerder verklaren door deregulering, de vrije marktideologie, de globalisering en de eigendomsverhoudingen die de rijken en kapitaalverschaffers steeds meer bevoordelen.

Comité Ander Europa is de andere organisatie die heeft meegewerkt aan deze brochure. Dat instituut is ontstaan uit de campagne tegen de Europese grondwet bij het referendum in 2005.

Zij willen een visie op een ander (socialer) Europa ontwikkelen en publiceren regelmatig en organiseren ook discussiebijeenkomsten.

Ondanks de eerdere kritiek over de verklaring van de crisis is de brochure er wel heel goed in geslaagd om voor de gemiddelde burger duidelijk en eenvoudig te beschrijven hoe de crisis in Europa is ontstaan en zich heeft ontwikkeld. Daarbij maken ze bewust geen gebruik van literatuur of voetnoten en ook geen ingewikkelde economische of financiële begrippen.

De verschillende hoofdstukjes zijn:

- Steeds weer een crisis.

- Van verzorgingsstaat naar neoliberalisme.

- De Europese crisis en de Euro.

- Hoe Europa op de crisis reageerde en eindigt met

- Een andere economie, een ander Europa.

In het hoofdstukje Europa en de Euro staat ook duidelijk te lezen dat de invoering van de Euro een brug te ver was, omdat er geen gemeenschappelijke Europese economische en fiscale politiek bestaat. Dan is het vragen om moeilijkheden zoals we nu kunnen zien in de zuidelijke landen Portugal, Italië, Griekenland en Spanje (ook wel denigrerend de PIGS genoemd). Achteraf hebben de verantwoordelijken van toen zoals minister Gerrit Zalm en staatsecretaris Vermeent dat ook ruiterlijk toegegeven.

Terugkijkend waren er toen ook al critici. Zo wordt een artikel uit de Volkskrant van 13 februari 1997 aangehaald waarin 70 economen een linkse kritiek schreven op de invoering van de Euro en EMU (Europese monetaire unie). Achteraf blijkt dat zij gelijk hadden.

Strengere begrotingsregels, meer schulden genereren(via ESF of ESM), de aanpak van het IMF en nog meer onderlinge concurrentie zullen geen fundamentele oplossing brengen voor de crisis zo wordt in het boekje duidelijk gemaakt. De auteur kwalificeren de huidige aanpak van de crisis door de Eurolanden als onvoldoende en onzinnig. Dat strookt ook met de visie van de SP over de aanpak van de Europese crisis. We hebben juist meer Europese democratie nodig in plaats van meer Europese (financiële) technocraten. Die laatste groep hebben de touwtjes strak in handen in Griekenland en Italië.

De meest bedenkelijke mythe die bij de Europese leiders bestaat is dat de schulden de oorzaak zijn van de crisis! Men vergeet kennelijk dat de schulden van landen vooral ontstonden door slecht financieel beleid van overheden en de financiële hulp aan banken die gered moesten worden.

We hebben kortom een ander (socialer en democratischer) Europa nodig en een andere economie die op een duurzame, groene en eerlijke manier voorziet in de menselijke levensbehoeften.

Niet gericht op groei maar op welzijn, samenwerking en solidariteit.

Daarvoor zullen we moeten strijden zoals ook in Noord Afrikaanse landen is gebeurd (tijdens de Arabische Lente) en bij manifestaties van de wereldwijde Occupybeweging.

Samenvattend is dit boekje een aanrader voor iedereen die wil begrijpen wat er momenteel in Europa aan de hand is. Het is met name een aanrader voor middelbare scholieren en studenten voor de vakken economie, politicologie en maatschappijleer.

P.S. De brochure is gratis te downloaden via

http://www.andereuropa.org/publicaties/